Γεννήθηκα στο Αννόβερο της Γερμανίας το 1963. Είμαι παιδί μεταναστών.
Πήγα σχολείο στις Εργατικές Πολυκατοικίες Νέας Φιλαδελφείας, στο χωριό Oberbruch (Baden-Wurttemberg), στο 1ο Γυμνάσιο Νέας Φιλαδελφείας, στο 1ο Γυμνάσιο και 1ο Λύκειο Αμαρουσίου, καθώς και στο Λύκειο Πεύκης.
Μετά τις πανελλήνιες εξετάσεις του 1981 μπήκα στην ΑΣΟΕΕ. Αμέσως μετά έγινα μέλος του Ρήγα Φεραίου. Στο 5ο συνέδριο της οργάνωσης (1985) εκλέχτηκα στο Κεντρικό Συμβούλιο της οργάνωσης. Υποστήριξα την «μετεξέλιξη» του ΚΚΕ Εσωτερικού σε μη κομμουνιστικό κόμμα και ήμουν μέλος της ιδρυτικής Πολιτικής Επιτροπής της Ελληνικής Αριστεράς (1987).
Εν τω μεταξύ, το 1986 πήρα το πτυχίο μου από την ΑΣΟΕΕ και την επόμενη χρονιά κέρδισα μια υποτροφία του ΙΚΥ για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία. Εκεί πήρα Master από το Πανεπιστήμιο του York (1988) και διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Bristol (1992). Νωρίτερα είχα μετακομίσει στο Λονδίνο για να εργαστώ ως ερευνητής στη London School of Economics (1990-1993). Στην Αγγλία δεν πολυασχολήθηκα με την πολιτική. Δεν συμφώνησα με την συμμαχία ΚΚΕ-ΕΑΡ, ούτε με την ίδρυση του Συνασπισμού. Πήγα όμως σε 1-2 συναντήσεις του Συνασπισμού Λονδίνου. Κατά τα άλλα, αρθογραφούσα τακτικά στην Αυγή για θέματα βρετανικής πολιτικής.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα κατ' ευθείαν στο στρατό: υπηρέτησα 12 μήνες (αντί για 17) επειδή εν τω μεταξύ έγινα πατέρας. Άργησα να βρω δουλειά. Αξιοποίησα την υποαπασχόλησή μου για να μεταφράσω (με τη συνεργασία της Chiara Moroni) ένα αγαπημένο βιβλίο: το μυθιστόρημα του Primo Levi «Αν όχι τώρα, πότε;» που κυκλοφόρησε από το Θεμέλιο το 1995. Στη συνέχεια εργάστηκα ως διδάσκων επί συμβάσει στα Πανεπιστήμια Κρήτης (1996-1999) και Θεσσαλίας (1999-2001).
Το 1996 άρχισα να αρθογραφώ τακτικά στα «Ενθέματα» της Αυγής της Κυριακής. Την ίδια χρονιά μου προτάθηκε να γίνω μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εταιρείας Πολιτικού Προβληματισμού «Νίκος Πουλαντζάς» που είχε ιδρύσει το κόμμα του Συνασπισμού. Το 1997 διοργάνωσα το συνέδριο της Εταιρείας για το κοινωνικό κράτος στη Νότια Ευρώπη, τα πρακτικά του οποίου εκδόθηκαν σε τόμο από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα το 1999.
Εν τω μεταξύ, τον Ιανουάριο του 1998 μου προσφέρθηκε από συνεργάτες του Κωνσταντίνου Σημίτη η θέση του ειδικού συμβούλου σε θέματα κοινωνικής πολιτικής στο Γραφείο Πρωθυπουργού. Δέχθηκα παρότι δεν είχα υπάρξει ποτέ μέλος του ΠΑΣΟΚ, κυρίως από συμπάθεια στο πρόσωπο του τότε πρωθυπουργού. Στο Γραφείο Σχεδιασμού Στρατηγικής όπου τοποθετήθηκα διαπίστωσα ότι δεν ήμουν ο μόνος που δεν είχε υπάρξει ποτέ μέλος του ΠΑΣΟΚ. Προϊστάμενός μου ήταν ο Νίκος Θέμελης: ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Το μεγαλύτερο project με το οποίο ασχολήθηκα ήταν η επεξεργασία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου για την θεσμοθέτηση ενός προγράμματος ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος στην Ελλάδα. Το σχέδιό μου δεν υιοθετήθηκε ποτέ αλλά εκδόθηκε αργότερα υπό μορφήν βιβλίου. Το 2001 παραιτήθηκα από το Γραφείο Πρωθυπουργού και ανέλαβα καθήκοντα ως επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.
Παρέμεινα μέλος του Συνασπισμού μέχρι το 2000, οπότε αποχώρησα μαζί με τα στελέχη που ίδρυσαν την Ανανεωτική Εκσυγχρονιστική Κίνηση της Αριστεράς. Όταν την επόμενη χρονιά η ΑΕΚΑ αποφάσισε να ενταχθεί στο ΠΑΣΟΚ, διαφώνησα και αποχώρησα. Από το 2002 έως το 2005 ήμουν πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων της Ιταλικής Σχολής Αθηνών.
Το 2004 εκλέχτηκα επίκουρος καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου διδάσκω κοινωνική πολιτική, οικονομία της υγείας και δημόσια οικονομική. Λίγο μετά ξεκίνησε μια περίοδος αναταραχής στα πανεπιστήμια (η οποία διαρκεί μέχρι τώρα). Πολλοί πανεπιστημιακοί που μέχρι τότε δεν είχαν ασχοληθεί με τον συνδικαλισμό αποφάσισαν ότι δεν εκπροσωπούνται από την τότε πλειοψηφία της άκρας αριστεράς που ήλεγχε την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων ΔΕΠ. Με το ρεύμα αυτό εκλέχτηκα το 2007 στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Διδασκόντων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και στη Διοικούσα Επιτροπή της ΠΟΣΔΕΠ. Στο επόμενο συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ (2009), από το οποίο προέκυψε μια μετριοπαθής ηγεσία στον πανεπιστημιακό συνδικαλισμό, επανεκλέχτηκα στη Διοικούσα Επιτροπή. Ένα χρόνο μετά παραιτήθηκα για να ασχοληθώ και πάλι με τη δουλειά μου.
Είμαι τυχερός που κάνω τη δουλειά που κάνω. Ντρέπομαι βέβαια να ομολογήσω στους συναδέλφους μου στο εξωτερικό ποια ακριβώς είναι η αμοιβή μου (σύμφωνα με την τελευταία βεβαίωση μισθοδοσίας 1,757 ευρώ το μήνα μετά από 20+ χρόνια προϋπηρεσίας), αλλά ντρέπομαι ακόμη περισσότερο να γκρινιάζω επειδή είναι χαμηλή (πολλοί γύρω μου βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση). Σε κάθε περίπτωση, άλλος είναι ο λόγος που νοιώθω τυχερός για τη δουλειά μου. Πάντοτε μου άρεσε να κάνω μάθημα, να διαβάζω και να γράφω. Έχω την τύχη να κάνω έρευνα για ζητήματα που με ενδιαφέρουν πρώτα ως πολίτη και μετά ως ειδικό. Π.χ. την τελευταία διετία ολοκλήρωσα και παρουσίασα εργασίες για την κρίση, τις επιδράσεις της στη φτώχεια και στην ανισότητα, και την κοινωνική πολιτική στην Ελλάδα σε σημαντικά συνέδρια, ενώ δημοσίευσα άρθρα σε μερικά από τα καλύτερα περιοδικά του κλάδου. Πρόσφατα (το Νοέμβριο του 2011) κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κριτική το βιβλίο μου «Η κοινωνική πολιτική σε δύσκολους καιρούς: οικονομική κρίση, δημοσιονομική λιτότητα και κοινωνική προστασία». Στο βιβλίο αναλύω αυτό που θεωρώ το κύριο ζήτημα κοινωνικής πολιτικής στην Ελλάδα (μεγάλη ανάγκη για κοινωνική προστασία λόγω κρίσης, μικρή ανταπόκριση από το σύστημα κοινωνικής προστασίας λόγω χρόνιων παθογενειών) και προτείνω ένα σχέδιο εξισωτικής μεταρρύθμισης (ενιαίο ασφαλιστικό, ενδυνάμωση του κοινωνικού διχτυού ασφαλείας).
Όπως και πολλοί άλλοι, αποφάσισα να ασχοληθώ και πάλι με την πολιτική εξαιτίας της κρίσης. Το καλοκαίρι του 2010 εντάχθηκα στη νεοϊδρυθείσα Δημοκρατική Αριστερά. Στο 1ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ τον Απρίλιο του 2011 εκλέχτηκα στην Κεντρική Επιτροπή - από όπου παραιτήθηκα τον περασμένο Νοέμβριο, παραμένοντας ωστόσο μέλος του κόμματος. Τον Μάρτιο του 2012 μου προτάθηκε να είμαι υποψήφιος βουλευτής Α' Αθηνών. Η προοπτική να αφιερώσω χρόνο και ενέργεια για να ασχοληθώ με την υπόθεση αυτή μου προκάλεσε ανάμικτα αισθήματα απώθησης και έλξης. Τελικά επικράτησε η έλξη. Ελπίζω να μην έχει άσχημη κατάληξη ...
