Ένα πρωί μου
τηλεφωνεί ο υπεύθυνος της οργάνωσης του ΚΚΕ εσωτ. στο Μαρούσι για να με ρωτήσει
εάν θα είχα αντίρρηση να μπω στο ψηφοδέλτιο του δημάρχου που υποστήριζε το
κόμμα (και κανένας άλλος). «Όχι» του απαντάω, «αλλά παρότι μένω στο Μαρούσι
ψηφίζω σε άλλη περιοχή, και εγώ και η οικογένειά μου - και μην περιμένετε να
ασχοληθώ, θα είμαι αλλού». «Κανένα πρόβλημα» μου λέει, «εμείς να συμπληρώσουμε
το ψηφοδέλτιο θέλουμε». Και μείναμε εκεί.
Μετά τις εκλογές
έμαθα ότι πήρα 6 σταυρούς (με μονοσταυρία). Ο ένας ήταν από τη φίλη μου Νέλλη,
επίσης υποψήφια δημοτική σύμβουλο, που ντράπηκε να ψηφίσει τον εαυτό της.
Μερικές μέρες
αργότερα, στον ηλεκτρικό από το Μαρούσι στη Βικτώρια, κάθεται απέναντί μου ένας
νεαρός στην ηλικία μου. Συμπαθητική φάτσα, προσεγμένο ντύσιμο, στο συνηθισμένο
στυλ βορείων προαστίων. Αόριστα γνωστή φυσιογνωμία από το Μαρούσι, ίσως και από
την ΑΣΟΕΕ. Με κοιτάζει, εγώ διαβάζω την Αυγή. Κάποια στιγμή το παίρνει απόφαση:
«Ρε φίλε, να σε ρωτήσω κάτι;» Ναι. «Ήσουν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος;» Εεε
... ναι. «Σε ψήφισα!»
Ποτέ
δεν έμαθα ποιοι ήταν οι άλλοι 4.
